مقدمه: اخیراً عوامل خطرزای جدیدی برای بیماری‌‌های قلبی – عروقی شناخته شده است که شامل سطوح هموسیستئین و پروتئین واکنشی C خون می‌‌باشد. با توجه به عدم اجماع کلی از نقش ورزش بر سطوح هموسیستئین پلاسما، در این مطالعه، اثر یک جلسه تمرین شنای استقامتی بر سطوح هموسیستئین پلاسما و شاخص آتروژنیک موش‌‌های صحرایی بررسی شد. روش بررسی: تعداد 14 سر موش‌‌ نر صحرایی ویستار با محدوده وزنی 20±180 گرم به‌طور تصادفی و همسان از لحاظ وزن به دو گروه تجربی (7n=) و کنترل (7n=) تقسیم شدند. موش‌های گروه تجربی در پروتکل شنای استقامتی که شامل تمرین شنا به مدت 60 دقیقه بود، شرکت داده شدند. جلسات آشنایی حیوانات با تمرین شنا در طی 2 هفته اول انجام شد به نحوی که در طی این جلسات، مدت و شدت تمرین به تدریج افزایش یافت تا زمانی که موش‌‌ها توانستند با تحمل اضافه بار 5% وزن خودشان، 60 دقیقه شنا کنند. خون گیری 24 ساعت بعد از انجام پروتکل فعالیت اصلی از موش‌های بی هوش به طور مستقیم از قلب و تا حداکثر مقدار ممکن صورت گرفت. برای تجزیه و تحلیل داده‌ها از آزمون تی مستقل و تی وابسته استفاده شد. یافته‌ها: نتایج مطالعه نشان داد که در متغیر هموسیستئین بین دو گروه کنترل و تجربی تفاوت معناداری وجود دارد (05/0p<) اما در متغیرهای کلسترول تام و HDL بین دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد. بحث و نتیجه‌گیری: در مجموع یافته‌‌های مطالعه حاضر نشان می‌دهد، یک جلسه تمرین شنای استقامتی طولانی مدت و با شدت کم می‌‌تواند تأثیر معناداری بر کاهش هموسیستئین و در نتیجه کاهش خطر بیماری‌‌های قلبی عروقی داشته باشد.