زمانی که پزشکی مدرن ناتوان است اغلب گرایش به سمت درمان‌های باستانی ایجاد می‌شود. استفاده لارومگس برای ازبین بردن بافت‌های نکروزه که به لارودرمانی، ماگوت‌تراپی و یا جراحی زنده معروف است به زمان آغاز تمدن بشر برمی‌گردد. برخلاف، عدم تحمل بیماران مبتلا به زخم‌های عفونی به درمان، عمل لارودرمانی در پیرامون جهان به علت بازدهی بالا، ایمن بودن و سادگی آن رو به گسترش است. دلایل بالینی برای استفاده از لارو درمانی مخصوصاً در زخم‌های عفونی با باکتری‌های مقاوم به چندین دارو و وجود ناراحتی‌های جدی که جراحی را غیرممکن می‌کند متفاوت است. مگس‌هایی که بیشتر در لارو درمانی استفاده می‌شوند متعلق به میاز اختیاری خانواده کالیفورده و جنس Lucilia sericata می‌باشند. این بازنگری تاریخچه جالب و پرتلاطم لارو درمانی از شروع تا به امروز را خلاصه می‌کند و شامل مکانیسم‌های عمل و کاربردهای بالینی آن می‌باشد. همچنین راه گشای مسیرهای تحقیق در آینده می‌تواند باشد.