عباس صارمی، علیرضا آقابابا، علیرضا بهرامی، محی الدین بهاری،
دوره ۲۲، شماره ۳ - ( پاییز ۱۳۹۹ )
چکیده
مقدمه: با توجه به بیماری همه‌گیر کووید ۱۹، مقامات بهداشتی قوانینی را برای فاصله اجتماعی وضع کرده‌اند. هدف از مطالعه حاضر بررسی تغییرات در سطح فعالیت بدنی طی فاصله اجتماعی ناشی از کووید ۱۹ در استان مرکزی و تأثیر فعالیت بدنی بر بهزیستی روانی بود.
روش بررسی: در این مطالعه مقطعی، در مجموع ۵۵۸ نفر از ساکنین بزرگسال استان مرکزی (۶۰-۲۰ سال) از طریق یک رویه نمونه‌گیری گلوله برفی برای پاسخ به یک پرسشنامه آنلاین شرکت کردند. فعالیت بدنی با استفاده از پرسشنامه معتبر ۵ قسمتی ارزیابی شد. بهزیستی روانی با استفاده از مقیاس بهزیستی روانی کوتاه وارویک-اندیبورف اندازه‌گیری شد. ارتباط بین فعالیت بدنی و سلامت روان با استفاده از همبستگی پیرسون بررسی شد.
یافته‌ها: در نمونه مورد مطالعه ۴۲/۵۸٪ زن و ۵۸/۴۱٪ مرد بودند. ۹۷٪ از شرکت کنندگان اظهار داشتند که به دستورالعملهای فاصله اجتماعی پایبند بوده‌اند. با توجه به اپیدمی کووید ۱۹، کل زمان فعالیت بدنی در دی ماه ۱۳۹۸ به طور معنی‌دار در مقایسه با فروردین ۱۳۹۹ در بزرگسالان ساکن در استان مرکزی کاهش یافت (۰۰۱/۰=p). همبستگی مثبت و معنی‌داری بین میزان فعالیت بدنی و نمره خلق و خوی در مردان و زنان مشاهده شد (۰۰۱/۰=p، ۱۴/۰=r).
بحث و نتیجه‌گیری: در نمونه حاضر از بزرگسالان استان مرکزی و در زمان فاصله‌گذاری اجتماعی به دلیل کووید ۱۹، کسانی که از نظر جسمی فعال بودند سلامت روان بهتری داشتند. این نتایج نشان می‌دهد که انجام حتی فعالیت بدنی سبک در طی همه‌گیری کووید ۱۹ ممکن است به کاهش تأثیرات منفی بهداشت روانی مرتبط با فاصله‌گذاری اجتماعی و پایبندی به قرنطینه، کمک کند.
