مقدمه: سیستم حس پیکری نقشی مهم در کنترل تعادل دارد و کاهش ناشی از افزایش سن در عملکرد سیستم حس پیکری نقش مهمی در زمین خوردن سالمندان دارد. تمرینات ویبریشن کل بدن و حس پیکری می‌توانند با تحریک گیرنده‌های حس عمقی در بهبود تعادل نقش مهمی داشته باشند. پژوهش حاضر با هدف بررسی تأثیر تمرینات ویبریشن کل بدن و حس پیکری بر تعادل مردان سالمند سالم انجام گرفته است. روش بررسی: 30 نفرمرد سالمند سالم (80-60 ساله) ساکن شهر مشهد انتخاب و به‌صورت تصادفی به سه گروه تمرین ویبریشن کل بدن (10n=)، تمرین حس پیکری (10n=) و کنترل (10n=) تقسیم شدند. گروه‌های تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین حس پیکری، تمرینات بهبود تعادل را به مدت 8 هفته، 3 جلسه در هفته انجام دادند. گروه تمرین ویبریشن بر اساس اصل اضافه بار با فرکانس 35-30 هرتز و دامنه 8-5 میلی‌متر به تمرین پرداختند. گروه حس پیکری نیز مطابق با اصل اضافه بار تمرینات بهبود الگوی راه‌ رفتن را روی سطح طرح‌دار در هر جلسه انجام دادند. گروه کنترل در هیچ برنامه تمرینی شرکت نکردند و فقط زندگی عادی و روزمره خود را داشتند. تعادل آزمودنی‌ها با آزمون محدوده ثباتی پویا دستگاه بایودکس مورد ارزیابی قرار گرفت. از آزمون‌های تی همبسته، واریانس یک سویه و آزمون تعقیبی توکی به‌منظور تجزیه و تحلیل درون گروهی و بین گروهی استفاده شد. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین عملکرد گروه‌ها تفاوت معنی‌داری وجود دارد (001/0p=). آزمون تعقیبی نشان داد که در مقایسه با گروه کنترل، تمرین ویبریشن کل بدن (014/0p=) و تمرین حس پیکری (001/0p=) باعث بهبود تعادل آزمودنی‌ها شد. همچنین نتایج درون گروهی بیانگر این بود که تمرین ویبریشن کل بدن (025/0p=) و تمرین حس پیکری (001/0p=) به مدت 8 هفته باعث بهبود تعادل شد. بحث و نتیجه‌گیری: بر اساس نتایج این پژوهش، تمرین ویبریشن کل بدن و تمرین حس پیکری بر تعادل مردان سالمند مؤثر است و نوسان قامت آنها را کاهش می‌دهد.