شایعترین تظاهر بیماری غده بزاقی، شکایت از خشکی دهان می‌باشد. با توجه به نقش متعدد بزاق در دهان، خشکی دهان می‌تواند مشکلات زیادی را برای بیمار ایجاد نماید. عوامل متعددی در ایجاد خشکی دهان مؤثر می‌باشند که شناسایی دقیق این عوامل در کنترل بهتر خشکی دهان حائز اهمیت است.

درمان خشکی دهان به 5 گروه اصلی تقسیم می‌شود که عبارتند از: 1- درمان پیشگیری کننده، 2- درمان علامتی (تسکینی)، 3- تحریک موضعی ترشح بزاق، 4- تحریک سیستمیک ترشح بزاق و 5- درمان بیماری سیستمیک زمینه‌ای.

براساس تحقیقات و تجارب کلینیکی، استراتژی کلی جهت کنترل خشکی دهان و کاهش عملکرد غده بزاقی، شامل ترکیبی از مکمل فلوراید، عوامل تسکینی موضعی و محرک‌های ترشح بزاق    می‌باشد.