مقدمه: این مطالعه به منظور تعیین فراوانی آپاندیسیت حاد پاتولوژیک در بیماران با تشخیص بالینی و آزمایشگاهی آپاندیسیت که آپاندکتومی شده‌اند انجام شد و مقایسه‌ای بین درصد تشخیص صحیح در جامعه و مقایسه آن با کتب مرجع انجام شد. البته در کنار آن ارزش تشخیصی معاینات بالینی و نکات مهم شرح حال و آزمایشات پاراکلینیکی که فاکتورهای مطرح ‌کننده در تشخیص آپاندیسیت هستند مورد ارزیابی قرار گرفت.
روش بررسی: به‌طور گذشته‌نگر پرونده 200 بیمار که در طی سال 1383 با درد شکم حاد به اورژانس بیمارستان بعثت مراجعه کرده‌ بودند و با ظن بالینی آپاندیسیت حاد آپاندکتومی شده بودند مورد مطالعه قرارگرفت. پس از آپاندکتومی گزارش پاتولوژی به عنوان استاندارد طلایی تشخیص قطعی آپاندیسیت تلقی شد.
یافته‌ها: 200 بیمار شامل 128 بیمار مرد (64%) و 72 بیمار زن (36%) با میانگین سنی 8/23 (دامنه تغییرات از 6 تا 57 سال) مورد مطالعه قرار گرفتند از این تعداد 133 نفر (5/66%) آپاندیسیت واقعی داشتند (94 نفر آپاندیسیت حاد ساده و 39 نفر آپاندیسیت عارضه‌دار). از مجموع بیماران مرد 99 نفر (3/77%) آپاندیسیت واقعی داشتند (71 نفر آپاندیسیت حاد ساده و 28 نفر آپاندیسیت حاد عارضه‌دار). از مجموع بیماران زن 34 نفر (2/47%) آپاندیسیت واقعی داشتند (23 نفر آپاندیسیت حاد ساده و 11 نفر آپاندیسیت حاد عارضه‌دار).
بحث: دقت تشخیصی این مطالعه در مقایسه با کتب مرجع که دقت تشخیصی را بین 92% ـ 76% ذکر می‌کند، پایین‌تر است. شاید علت آن رعایت بیشتر جانب احتیاط توسط جراح باشد. همچنین دقت تشخیصی در مردان بیشتر از زنان است که این یافته مطابق با کتب مرجع می‌باشد. تحقیق نشان داد که هیچکدام از علایم بالینی و آزمایشگاهی به تنهایی قادر به تشخیص صحیح آپاندیسیت نیستند و مجموع علایم با هم به تشخیص کمک می‌کند.