گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد تهران مرکزی، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران ، azarbayjani@iauctb.ac.ir
چکیده: (21 مشاهده)
زمینه و اهداف: ظرفیت بی‌هوازی یکی از عوامل کلیدی در عملکرد کشتی‌گیران است، به‌ویژه در توانایی تولید انرژی در شرایط بدون اکسیژن. این پژوهش با هدف پیش‌بینی ظرفیت بی‌هوازی پایین‌تنه کشتی‌گیران نخبه جوان از طریق یک آزمون میدانی طراحی‌شده برای فن زیرگیری سرتو از چپ و راست در وضعیت گارد ژاپنی انجام شد. روش بررسی: در این پژوهش نیمه‌تجربی ۴۲ کشتی‌گیر نخبه استان خراسان رضوی به‌طور داوطلبانه در تحقیق شرکت کردند. ظرفیت بی‌هوازی پایین‌تنه با استفاده از دو آزمون وینگیت بی‌هوازی و آزمون میدانی زیرگیری سرتو از چپ و راست به مدت ۳۰ ثانیه اندازه‌گیری شد. ضربان قلب و لاکتات خون قبل از آزمون، بلافاصله پس از آن، ۵ و ۱۰ دقیقه بعد از آزمون ارزیابی شد. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون، ضریب همبستگی درون‌کلاسی (ICC)، توافق بلاند-آلتمن و رگرسیون خطی تحلیل شدند. یافته‌ها: نتایج نشان داد که بین آزمون وینگیت بی‌هوازی و آزمون زیرگیری سرتو از چپ و راست رابطه مثبت و معنی‌داری وجود دارد (۰.۴۸۲=r، ۰.۰۱۵=p). همبستگی قابل توجهی بین توان بی‌هوازی اوج (۰.۷۱۴=r، ۰.۰۰۱=p)، میانگین (۰.۹۳۱=r، ۰.۰۰۱=p) و حداقل (۰.۷۷۱=r، ۰.۰۰۲=p) مشاهده شد. علاوه بر این همبستگی معنی‌داری بین ضربان قلب بلافاصله بعد از اجرای آزمون (۰.۴۲۷=r، ۰.۰۳۳=p)، دقیقه پنجم بعد از اجرای آزمون (۰.۶۱۳=r، ۰.۰۰۱=p) و دقیقه دهم بعد از اجرای آزمون (۰.۴۴۸=r، ۰.۰۲۵=p) مشاهده شد. با این حال، تغییرات لاکتات خون در ۵ و ۱۰ دقیقه بعد از آزمون همبستگی معنی‌داری نداشت. نتیجه‌گیری: آزمون میدانی زیرگیری سرتو از چپ و راست در گارد ژاپنی توانست ظرفیت بی‌هوازی پایین‌تنه کشتی‌گیران نخبه جوان را پیش‌بینی کند و احتمالاً می‌تواند به‌عنوان جایگزینی مناسب برای آزمون وینگیت بی‌هوازی در ارزیابی کشتی‌گیران مورد استفاده قرار گیرد.
