مقدمه: آمادگی جسمانی برای نیروهای نظامی و انتظامی یک اولویت و تضمین کننده‌ی دستیابی به همه‌ی اهداف مأموریت است. بررسی منتقدانه‌ی مطالعات ملی در این زمینه می‌تواند نقاط قوت و ضعف نیروها را آشکار ساخته و مدرکی برای برجسته نمودن نیاز تغییر رویکرد در حیطه پایش آمادگی جسمانی نیروهای نظامی و انتظامی باشد. روش بررسی: کلیه منابع در دسترس با استفاده از کلمات کلیدی مناسب در این مقاله مروری آورده شده است. اکثریت منابع به زبان فارسی بودند و تنها معدودی از آنها به زبان انگلیسی منتشر شده بودند. یافته‌ها: از زمان انجام اولین مطالعه پژوهشی روی برخی شاخص‌های آمادگی جسمانی در بسیجیان 25 سال می‌گذرد. آن گزارش دلالت بر عدم آمادگی نیروهای نظامی مورد بررسی داشت. مطالعاتی که در این مقاله مروری مورد بررسی قرار گرفته‌اند، نشان می‌دهند هنوز نیز به اصول پژوهش توجه کافی نمی‌شود و این موضوع باعث شده که نتیجه گیری از اطلاعات به‌دست آمده را ناممکن نماید. در اکثر گزارشات در دسترس، ارائه‌ی میانگین و دسته بندی اطلاعات از وضع موجود (از آزمون‌هایی که سالیانه به‌منظور ارتقا از نیروها تهیه می‌شوند) به‌عنوان نُرم آمادگی جسمانی در سطح ملی معرفی شده است. بحث و نتیجه‌گیری: نیاز به طراحی و انجام مطالعات چند مرکزه برای تعیین واقعی شاخص‌های آمادگی جسمانی بومی، بیش از پیش، حس می‌شود. این مرور اشاره به ضرورت تأسیس دفاتر پژوهشی در مراکز نظامی و تقویت بنیه پژوهشی این دفاتر با متخصصین آگاه و توانمند دارد. همچنین به‌منظور برطرف نمودن کاستی‌های فعلی، تأسیس یک موسسه تحقیقاتی در بالای هرم تشکیلات نیروهای مسلح، برای پایش آمادگی جسمانی، بازنگری نوبه‌ای آزمون‌ها و تجدیدنظر در دستورالعمل‌ها و وضع جدید آنها، منطبق با نیازهای رسته‌ای و مأموریت‌ها، پیشنهاد می‌شود.