مقدمه: تحقیق حاضر با توجه به اهمیت تهیه و توزیع آب آشامیدنی سالم و نیز سهولت و سرعت انتشار بیماریهای منتقله از طریق آب در محیط پادگانها که افراد در تماس نزدیک با هم هستند انجام گرفت.
روش بررسی: این مطالعه از نوع مقطعی توصیفی بوده و در سال 1383 و بر روی 172 یگان عمده انجام گردید. اطلاعات مورد نیاز توسط پرسشنامه بدست آمد. پس از جمعآوری پرسشنامهها، دادهها استخراج گردید و با نرمافزار SPSS 11.5 مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.
یافتهها: بیشترین تعداد واحدها متعلق به نیروی زمینی (1/72%) و کمترین مربوط به ستاد مشترک (6/0%) بود. نتایج نشان داد که متداولترین روش تأمین آب "آب چاه عمیق" با 35% و کم استفادهترین روش "آب چاه عمیق و تانکر حمل آب" با 2/1% بود. در حدود 3/30% یگانها از هیچ روشی برای گندزدایی آب استفاده نمیکردند. برای تعیین کیفیت آب، 7/18% از یگانها هیچ آزمایشی را انجام نمیدادند و مابقی (3/81%) از یکی از سه آزمون میکروبی، شیمیایی یا کلرسنجی و یا ترکیبی از آنها استفاده میکردند.
بحث و نتیجهگیری: از آنجا که تعداد زیادی از یگانهای ارتش در مناطقی خارج از شهر قرار داشته و اغلب به آب لولهکشی شهری دسترسی ندارند، اهمیت نحوه تأمین، گندزدایی و پایش آب دو چندان میشود. منبع آب اکثر یگانها از منابع مطمئنه بود: آب لولهکشی شهری، تانکر حمل آب (که از آب لولهکشی شهری پر میشود)، یا آب چاه عمیق، چشمه و قنات (که دارای کیفیت بالایی هستند). تنها درصد بسیار کمی (7/1%) از آب چاه نیمهعمیق استفاده میکردند. در مورد عمل کلرزنی نکته قابل اهمیت، درصد بالای یگانهایی است که کلرزنی را بصورت دستی انجام میدادند، زیرا بعلت عدم آشنایی افراد مسؤول با امر کلرزنی، امکان استفاده بیشتر یا کمتر از اندازه لازم کلر و ایجاد مشکلات مربوطه وجود دارد. از نظر نوع آزمایشات صورت گرفته بر روی آب، در حدود 7/18% یگانها هیچ نوع آزمایشی و در حدود 20% آزمایشات میکروبی را انجام نمیدادند. هرچند که امکان دارد منبع آب از آب لولهکشی شهری باشد، ولی آزمایشات ارزش خود را حفظ کرده و تأییدکننده کیفیت آب هستند. در نهایت میتوان اظهار نمود که وضعیت آب آشامیدنی در یگانهای ارتش در وضعیت مطلوبی قرار دارد که این امر با عدم گزارش شیوع بیماریهای منتقله توسط آب نیز تأیید میشود. با این حال اتصال به شبکه آب شهری و استفاده از آب شهری برای کلیه یگانها مورد توصیه اکید است.