مقدمه: فرسودگی شغلی یکی از مشکلات قابل توجه در کارکنان سازمان‌های بهداشت و درمان به‌ویژه پرستاران است که منجر به افزایش خطاهای بالینی، نارضایتی بیمار، ترک حرفه و پیامدهای منفی می‌شود و نهایتاً کمبود نیروی انسانی را به‌دنبال دارد. با توجه به ماهیت حرفه پرستاری و نقش کلیدی آن در مراقبت مددجویان، برآن شدیم تا در این مطالعه به بررسی ارتباط بین فرسودگی شغلی با برخی ویژگی‌های جمعیت شناختی پرستاران شاغل در بیمارستان‌های منتخب آجا در شهر تهران بپردازیم.

روش بررسی: در یک مطالعه مقطعی (توصیفی- تحلیلی)، تعداد 322 پرستار شاغل در بیمارستان‌های تابعه آجا در شهر تهران در سال 92-1391 به روش تصادفی چند مرحله‌ای وارد مطالعه شدند و از نظر فرسودگی شغلی مورد بررسی قرار گرفتند. جهت جمع‌آوری داده‌ها از ویرایش فارسی پرسشنامه فرسودگی شغلی ماسلاچ که روایی و پایایی آن مورد تأیید قرار گرفته است، استفاده شد. سپس، داده‌ها با نرم افزار SPSS نسخه 19 و با استفاده از آمار توصیفی و تحلیلی مورد تحلیل قرار گرفتند. 05/0>p به‌عنوان سطح معنی‌دار در نظر گرفته شد.

یافته‌ها: آزمون‌های آماری نشان دادند که بین برخی ابعاد فرسودگی شغلی با متغیرهای جنس، سطح تحصیلات، تأهل، تعداد فرزندان، بیمارستان محل اشتغال، اشتغال در حرفه پرستاری در مراکز دیگر، ترک محل کار، غیبت کاری، نوبت کاری، میزان رضایت از نوبت‌های کاری، داشتن شغل دوم پرستاران ارتباط آماری معناداری وجود داشت (05/0>p).

بحث و نتیجه‌گیری: با توجه به یافته‌های مطالعه در خصوص رابطه معنی‌دار ابعاد فرسودگی شغلی با بیشتر ویژگی‌های جمعیت شناختی و عوامل تأثیرگذار برآن، پیشنهاد می‌شود راهکارهای مناسبی در زمینه چینش نیروها و تدوین برنامه‌های راهبردی در جهت کاهش فرسودگی شغلی اتخاذ گردد تا به‌دنبال آن کارآیی نظام سلامت افزایش یابد.