مقدمه: بروز آسیب‌های اسکلتی عضلانی در طول دوره آموزش نظامی پایه شایع است اما اطلاعات اندکی در زمینه عوامل خطرزای این آسیب‌ها وجود دارد. بنابراین هدف این مطالعه بررسی رابطه بین راستای استاتیک اندام تحتانی به‌عنوان عامل خطر و آسیب‌ها اسکلتی عضلانی دانشجویان افسری در طول دوره آموزش نظامی پایه بود.

روش بررسی: در یک مطالعه آینده‌نگر از نوع همبستگی 158 نفر از دانشجویان افسری یکی از مراکز آموزش نیروی زمینی در استان اصفهان در این مطالعه شرکت کردند. تمام آزمودنی‌ها قبل از آغاز دوره آموزشی نظامی پایه مورد ارزیابی قرار گرفتند. شاخص توده بدنی، افت ناوی، زاویه Q و انعطاف‌پذیری عضله همسترینگ این دانشجویان اندازه‌گیری شد. همچنین آسیب‌های اسکلتی عضلانی که در طول دوره آموزشی پایه هفت ماهه اتفاق افتاد به‌صورت آینده‌نگر ثبت گردید.

یافته‌ها: چهل درصد از آزمودنی‌ها در طول مدت مطالعه حداقل یک آسیب اسکلتی عضلانی را تحمل کردند. نتایج آزمون لجستیک رگرسیون نشان داد که دانشجویانی که افت ناوی پای برتر (16/4OR=، 038/0p=) و زاویه Q پای برتر (79/1OR=، 001/0p=) بیشتری دارند و همچنین امتیاز کمتری در آزمون بالا بردن پا (08/0OR=، 001/0p=) به‌دست آورده‌اند، در معرض ریسک بالاتری برای آسیب‌دیدگی قرار داشتند. نقطه برش شاخص افت ناوی 6/0 سانتیمتر و نقطه برش زاویهQ پای برتر 5/13درجه بود. این بدان معنی است که دانشجویانی که شاخص افت ناوی آنها بیشتر از 6/0 سانتیمتر باشد 07/2 برابر سایرین و آزمودنی‌هایی که زاویهQ پای برتر آنها بیشتر از 5/13درجه بود 14/2برابر سایر دانشجویان مستعد بروز آسیب اندام تحتانی هستند.

بحث و نتیجه‌گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که سنجش راستای اندام تحتانی مانند زاویه Q و افت ناوی می‌توانند دانشجویان در معرض بروز آسیب‌های اندام تحتانی را در طول مدت آموزش پیش‌بینی نماید. بنابراین پیشنهاد می‌گردد قبل از جذب دانشجویان این شاخص‌ها مورد ارزیابی قرار گیرد.