مقدمه: تمرین مقاومتی، در جهت بهتر شدن آمادگی بدنی و افزایش سلامت جسمانی در افراد بزرگ‌سال پیشنهاد شده است. هدف از پژوهش حاضر مقایسه پاسخ فشارخون و ضربان قلب به پروتکل‌ها و حرکات مختلف فعالیت مقاومتی بود.

روش بررسی: 12 مرد سالم (با میانگین سن 2/22/25 سال) سه پروتکل فعالیت مقاومتی شامل قدرتی (3 نوبت 4 الی 5 تکراری با 85% 1RM)، هایپرتروفی (3 نوبت 10 تکراری با 70% 1RM) و قدرتی- استقامتی (3 نوبت 15 تکراری با 55% 1RM) را در سه جلسه مجزا اجرا کردند. فشارخون و ضربان قلب قبل و بلافاصله پس از فعالیت در هر سه جلسه و در پروتکل‌ هایپرتروفی بعد از هر حرکت اندازه‌گیری شدند. داده‌ها با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس دوطرفه مکرر تحلیل شدند.

یافته‌ها: آنالیز آماری داده‌ها نشان داد که اگرچه فشارخون سیستولی پس از سه نوع فعالیت مقاومتی افزایش معنی‌داری داشت (001/0=p)، اما بین سه نوع پروتکل تفاوت معنی‌داری مشاهده نگردید. بااین‌حال، ضربان قلب هم در پاسخ به سه فعالیت مقاومتی به‌طور معنی‌داری افزایش یافت و بین اثر پروتکل‌های فعالیت مقاومتی بر ضربان قلب هم تفاوت معنی‌داری مشاهده شد (001/0p<). با مراجعه به آزمون تعقیبی مشاهده شد که افزایش ضربان قلب در پروتکل قدرتی کمتر از دو پروتکل دیگر بود. مقایسه نتایج فشارخون و ضربان قلب بعد از حرکات مختلف در پروتکل هایپرتروفی نشان داد حرکات مختلف با وزنه میزان فشارخون و ضربان قلب را به‌طور متفاوتی تغییر می‌دهند (05/0p<).

بحث و نتیجه گیری: براساس یافته‌های پژوهش حاضر می‌توان نتیجه‌گیری نمود فعالیت مقاومتی از نوع قدرتی با استراحت طولانی‌تر بین نوبت‌ها و حرکات، ضربان قلب را کمتر از پروتکل‌های هایپرتروفی و استقامتی افزایش می‌دهد.