نوع مطالعه: نامه به سردبیر |
موضوع مقاله: طب هوا فضا دریافت: 1403/9/1 | ویرایش نهایی: 1403/12/22 | پذیرش: 1403/9/26 | انتشار: 1403/10/1
متن کامل فارسی: (232 مشاهده)
صنعت هوانوردی یکی از بخشهای تحت نظارت قوانین بینالمللی است، ولی اغلب مسئله سلامت روان خلبانان در بحثهای مربوط به ایمنی کمتر مورد توجه واقع میشود. در حال حاضر پروتکلهای ارزیابی آمادگی خلبانان برای پرواز ممکن است کافی نباشد. همیشه در سطح جهان سیستمهای نظامی بزرگترین منبع اطلاعات در رابطه با درک جنبههای روانشناختی پرواز بودهاند. قرار گرفتن در معرض حوادث آسیبزا و همچنین ساعات طولانی کار با بروز بیشتر مشکلات سلامت روان مانند اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)[1] در خلبانان نظامی و کارکنان پروازی همراه است [1]. علیرغم تفاوتهای ظاهری بین پروازهای نظامی و غیرنظامی در مورد سطوح خطر، پرواز در زوایای غیرمعمول و تفاوتها در روال کار، شباهتهای زیادی بین این دو گروه خلبانان وجود دارد [2]. نظر به لزوم سطوح بالای توجه، کنترل و عملکرد ماهرانه در خلبانان، وجود علائم اختلالات روان، ممکن است منجر به خطر افتادن ایمنی پرواز گردد [3]. بنابراین این افراد به طور ایدهآل برای رفع علائم، باید درمانهای اولیه سلامت روان را دریافت کنند و پس از رفع علائم، به وضعیت پرواز باز گردند. ولی پیامدهای شغلی منفی اختلالات روانی برای خلبانان و کادر پرواز ممکن است جلوی پیگیری درمان آنها را بگیرد [4]. با وجود پیشرفت در ایمنی هوانوردی، نمیتوان تأثیر مسائل بهداشت روانی را نادیده گرفت. آمارها وجود علل مرتبط با سلامت روان خلبانان را در برخی سوانح هوایی نشان میدهد (جدول 1) [5]. حادثه پرواز جرمنوینگز 9525[2] در سال 2015 یکی از این سوانح است که در آن کمک خلبان عمداً برنامهریزی سقوط هواپیما را رقم زد و 150 مسافر و خدمه کشته شدند. گزارش نهایی تحقیقات شواهدی را نشان داد که کمک خلبان یک دوره افسردگی روانی را تجربه کرده بود که از یکسال قبل حادثه شروع شده و تا روز حادثه ادامه داشت [6]. این حادثه و امثال آن اهمیت درک بهتر سلامت روان خلبانان را برجستهتر میکند و هشدار دهنده نیاز به ارزیابیهای دقیقتر در این گروه شغلی است.
ابزارهای غربالگری کنونی عمدتاً بر اختلالات آشکار روانی تمرکز میکنند و اغلب شرایط تحت بالینی از نادیده قرار گرفته میشوند. در یک مطالعه در سال 2016 پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که تعداد زیادی از خلبانان فعالی که در حال حاضر پرواز میکنند علائم افسردگی (بدون پیگیری برای درمان) دارند. آنها به این دلیل به دنبال درمان نمیروند که فکر میکنند به شغلشان آسیب میرساند. 12.6% از افراد مورد بررسی آستانه افسردگی و 4.1% افکار خودکشی را گزارش کردند [7]. عدم شناسایی این شرایط خطر جدی برای ایمنی هوایی محسوب میشود.چندین حادثه مانند تراژدی پرواز جرمنوینگز 9525، بر نقصهای قابل توجهی در ارزیابیهای سلامت روان موجود تأکید میکند. تحقیقات نشان داد علائم هشدار دهنده نادیده گرفته شده بودند. این نمونه خود نشاندهنده غیرقابل قبول بودن این نظارتها است.خلبانان در یک محیط پراسترس عمل میکنند و نیاز به تصمیمگیری فوری دارند. استرس مداوم میتواند منجر به اضطراب و افسردگی شود. درک این عوامل برای بهبود ارزیابی سلامت روان ضروری است. خستگی جنبه مهم دیگری است که بر عملکرد خلبان تأثیر میگذارد. مطالعات نشان میدهد که کمخوابی میتواند قضاوت را مختل کند، همانند زمانی که فرد در معرض الکل قرار گرفته باشد. پرداختن به خستگی باید بخشی از بررسیهای سلامت روان باشد. خلبانان عموماً در برابر کمک و حمایتهای روان مقاومت میکنند و در نتیجه بررسی تأثیرات تغییرات روانی، اجتماعی، اقتصادی و غیره در آنها دشوار است [2]. بسیاری از خلبانان با ترس داشتن انگ بیماری روان در پیگیری مشکلشان تردید دارند. ترس از دست دادن شغل میتواند مانع از صحبت کردن آنها شود. این نگرش باید تغییر کند تا محیط حمایتی بیشتری ایجاد شود. پیشرفتهای فناوری جدید فرصتهایی برای بهبود در غربالگری سلامت روان فراهم آورده است. هوش مصنوعی میتواند ارزیابیهای سلامت روان را متحول کند. ابزارهای هوش مصنوعی میتوانند الگوهای رفتاری را تجزیه و تحلیل کنند و مسائل بالقوه را زودتر مشخص کنند و امکان مداخله به موقع را فراهم کنند.همچنین پایش بیومتریک برای رصد استرس و خستگی میتواند مورد استفاده قرار گیرد. استفاده از دادههای بیومتریک، مانند تغییرات ضربان قلب، میتواند معیار عینی استرس را ارائه دهد. این دادهها میتواند به تصمیمگیری آگاهانه در مورد آمادگی یک خلبان برای پرواز کمک کند. استفاده از سلامت از راه دور نیز برای افزایش دسترسی و راحتی خدمات سلامت روان میتواند مد نظر قرار گیرد. خدمات سلامت از راه دور دسترسی به منابع سلامت روان را گسترش میدهد. خلبانان میتوانند بدون ترس از انگ به دنبال کمک باشند. این دسترسی میتواند به دستاوردهای بهتری برای سلامت روان منجر شود. در شرکتهای هوانوردی و نیز در خلبانان نظامی باید از پروتکلهایی استفاده شود که کامل و دارای برنامههای حمایتی کافی باشد. این میتواند شامل کارگاههای منظم و جلسات مشاوره باشد. دسترسی به خدمات بهداشت روان به صورت محرمانه کاملاً جنبه حیاتی دارد. خلبانان باید دسترسی آسانی به این خدمات بدون در خطر افتادن شغلشان داشته باشند. این خدمات باید هم به صورت عمومی و در دسترس و هم به صورت خصوصی و محرمانه در اختیار آنان قرار گیرد. ایجاد یک فرهنگ حمایتی ضروری است. این امر میتواند بحثهای مربوط به انگ بیماری روان را از بین ببرد و همچنین خلبانان را تشویق کند تا در صورت نیاز به دنبال کمک باشند. مقررات فعلی باید برای رفع شکافهای موجود بازنگری شود. ارزیابی آمادگی برای پرواز باید پیچیدگی مسائل مربوط به سلامت روان را منعکس کند. معاینهکنندگان پزشکی هوانوردی باید از متخصصان طب هوا فضا و به همراه روانشاسان آموزش دیده در زمینه روانشناسی پرواز باشند که آموزشهای تخصصی در زمینه سلامت روان دیده باشند. این آموزشها به آنها کمک میکند تا مسائل را بهتر شناسایی کنند و از تراژدیها جلوگیری کنند. یک رویکرد واحد بین کشورها میتواند استانداردها را بهبود بخشد. همکاری بینالمللی برای توسعه ارزیابیهای سلامت روانی ثابت برای خلبانان در سطح جهان ضروری است. سیاستگذاران باید اصلاحات بهداشت روان را در اولویت قرار دهند. اجرای آموزش جامع و ابزارهای ارزیابی بهبودیافته برای استانداردهای ایمنی بالاتر ضروری است. حمایت از اصلاح سلامت روان باید در اولویت باشد. مشارکت کلیه سازمانهای ذینفع میتواند به ایجاد تغییر در صنعت هوانوردی کمک کند. ایجاد یک محیط مناسب برای خلبانان تضمین میکند که آنها نه تنها ایمن بلکه سالم هستند. سلامت روان جزء لاینفک فرهنگ هوانوردی است. تضمین سلامت روان خلبانان نه تنها یک الزام قانونی بلکه یک الزام اخلاقی است. امنیت ملی و ایمنی مسافران بیشماری به آن مرتبط دارد. اعمال تغییرات در شیوههای ارزیابی اختیاری نیست، بلکه ضروری است.
تشکر و قدردانی
ما از همه افراد برای مشاوره علمی در این مقاله سپاسگزاریم.
همه نویسندگان در ایدهپردازی و انجام طرح، همچنین نگارش اولیه مقاله یا بازنگری آن سهیم بودهاند و همه با تأیید نهایی مقاله حاضر مسئولیت دقت و صحت مطالب مندرج در آن را میپذیرند.
منابع مالی
در این مقاله از هیچ ارگانی کمک مالی دریافت نگردید.
Alizadeh K, Eslami R, Zareiy S, Hejripoor S Z. Revisiting pilot mental health assessments: the necessity for updated aviation safety regulations. EBNESINA 2024; 26 (4) :107-113 URL: http://ebnesina.ajaums.ac.ir/article-1-1389-fa.html
علیزاده کامیاب، اسلامی رضا، زارعی سعید، هجریپور سیدضیاء. بازنگری ارزیابیهای سلامت روان خلبان: ضرورت به روز رسانی مقررات ایمنی هوانوردی. ابن سينا. 1403; 26 (4) :107-113