دانشگاه هوایی شهید ستاری، تهران، ایران ، nikbash@gmail.com
چکیده: (1607 مشاهده)
مقدمه: فرسودگی شغلی میتواند منجر به از دست دادن کیفیت فرد و کاهش کارایی او شود که این امر در سازمانها موجب از دست رفتن بهرهوری و افزایش هزینه خواهد شد، بنابراین شناسایی اثرات ناشی از تنیدگی شغلی میتواند باعث جلوگیری از بروز حوادث غیرقابل پیشبینی گردد. هدف از این مطالعه بررسی مؤلفهها و شاخصهای مؤثر بر فرسودگی شغلی کارکنان هوانوردی ایران، تبیین میزان اثرگذاری این عامل در این قبیل کارکنان و ارائه راهکار مناسب جهت کاهش آن بود.
روش بررسی: این مطالعه توصیفی – همبستگی بر اساس مدل سنجش فرسودگی شغلی مازلاک – جکسون (1996) انجام شد. جمعیت پژوهش به صورت تصادفی طبقهای از بین هوانوردان ایران انتخاب شدند. برای گردآوری دادهها از پرسشنامه استفاده شد.
یافتهها: یافتههای پژوهش نشان داد که عوامل فردی در ایجاد تنیدگی و فرسودگی مؤثر است. میزان تنیدگی شغلی در بُعدهای خستگی هیجانی به میزان 75% و مسخ شخصیت به میزان 76% در حد «متوسط و زیاد» بود. ولی در بُعد کاهش موفقیت فردی به میزان 32% «متوسط» و 68% «کم» بود. همچنین نتایج آمار استنباطی نشان داد که رابطه معنیداری بین عوامل فردی و سازمانی و فرسودگی شغلی وجود دارد.
بحث و نتیجهگیری: در آسیبهای سازمانی «پیچیدگی و مبهم بودن شغل هوانوردی» به عنوان اولین اولویت توسط پاسخدهندگان مطرح شده است. پیشنهاد میشود تلاش گردد تا با سادهسازی کار از طریق شرح شغل مشخص و مسیر شغلی مناسب رفع ابهام انجام گیرد و نیز به رفع مسائل و مشکلات اقتصادی کارکنان هوانوردی توجه ویژهای شود.