مقدمه: استئوآرتریت یا آرتروز زانو از شایعترین بیماری‌های مفصلی در انسان است و تظاهرات بالینی آن بصورت درد، تورم و کاهش فانکشن مفصل می باشد. روش های درمانی جایگزین و مکمل، سابقه طولانی در درمان این بیماری داشته و حتی در شرایط خاصی به عنوان درمان انتخابی بکار می روند. هدف از این مطالعه بررسی اثرات گلوکزامین، زینتوما و پلاسبو در بهبود کلینیکی بیماران استئوآرتریت زانو بود.
روش بررسی: تعداد 225 بیمار استئوآرتریت اولیه زانو در 3 گروه 75 نفری در طول 12 هفته تحت مطالعه قرار گرفتند. هر یک از داروهای فوق روزانه 3 بار توسط بیماران مصرف شده و متغیرهای درد (بر اساس VAS-100mm) و فانکشن (بر اساس پرسشنامه WOMAQ) در فواصل 0، 6، 12 هفته اندازه گیری شد.
یافته ها: 35 بیمار بدلیل ایجاد عوارض دارویی (مخصوصاً عوارض گوارشی) از مطالعه خارج شدند و 190 بیمار (63 نفر در گروه زینتوما، 59 نفر در گروه گلوکزآمین و 68 نفر در گروه پلاسبو) تا انتهای مطالعه پیگیری شدند. شدت درد در زمان استراحت در هفته 6 و 12 در تمامی گروه ها کاهش چشمگیر و معنی دار داشت (001/0p=). اما در گروه پلاسبو کاهش شدت درد در هفته 12 مشاهده نگردید (4/0p=). میزان کاهش درد در دو گروه گلوکوزآمین و زینتوما در مقایسه با پلاسبو، چشمگیر و قابل توجه بوده است. (02/0p=) ولی تفاوت قابل توجهی بین میزان تأثیرگذاری گلوکوزآمین و زینتوما در کاهش درد بیماران در حالت استراحت در این مطالعه مشاهده نگرید. (6/0p=). درد حین فعالیت نیز در هر 3 گروه درمان در هفته های 6 و 12 کاهش قابل یافت. (001/0p=).
بحث و نتیجه گیری: بر اساس یافته های این مطالعه مصرف پودر زنجبیل در مقایسه با گلوکزآمین به طور معنی داری با کاهش درد مفاصل زانو مرتبط است. در نهایت باید به این نکته توجه کرد که مطالعات بیشتر در زمینه بررسی اثر پودر زنجبیل در جوامع مختلف و با درنظر گرفتن تمامی متغیرهای مؤثر احتمالی مورد نیاز است.